6ETATiK 8AK ARTEKO KALMA
Kardalan labantzen da Eguzkia
baga ausenteen ostean
Belek manu
erauntsien moilarri postumoa
eguzki epelaren hariz josten dabez brialak
Kalatxori bentrilokuo bat
itoek aboian itxi eben
deiadar hilezkorrean mokoka
Arratsaldea zarratu da
disko intaktoenaren barruan
Gure pipa erneek
Astian ukondokatuak
Une batez bafore arrotzak
arineketan josi dau ostertzeko erlinga
Mundutik harutz dago
brankako gaztelua
Bada marinel zahar bat
naufragio guztietatik bueltan datorrena
Eta abenturen haria dakar
ez dakigu kabua
kaia harrituek
ihes egiten ikusi ebezanak bric-txaluparen barruan
Pardeiro kapitaina
ez zan ito
«Galdu egin zua» bergantinagaz
Ipini eban sordina
luze gure begiratua beste
Itsasoaren bozinak
Olarro arinean ikaratzen da
atsekaberen bat edo ameskaiztoren bat
Untzia
eskuak moztuak
hankekaz ezabatzen dau ubera
Ez dau haizerik ekarriko
gauak ate guztiak zarratu ditualako
argi logaldu hori
Iletargiaren leihoan
Erreleboaren ordu ustebakoak jotakoan
Trinitate kanpaiaren
ale solteak josi dittu
Zurbil eta hotzik egin dau alde zeruak
Dana amaitu da
Oh mirakulua!
Izarrak be
han dagoz
han dagoz oraindino
|
CALMA DE 6 A 8 Na xerfa esbara o sol / tras dos ausentes oleaxes / As velas frouxas / póstumo rompeolas dos chubascos / cosen os farrapos con fíos de sol morno // Unha gatova ventrílocua / peteirando no ouro inmorredoiro / que os afogados deixaron aboyando // O sol-por fecharase / dentro do mais intauto disco // As nosas pipas atentas / acobadadas ao lecer / Un intre o vapor intruso / coseu de presa a relinga do horizonte // Alén do mundo / está o castelo de proa // Hai un mariñeiro vello / que ven de volta de tódolos naufraxos / E trai o fio das aventuras / non se sabe o remate / que as dársenas estantías / viron evadirse a bardo das bric-barcas / O capitán Pardeiro / non afogou / Perdeuse canda o bergantín // Axustouse a xordina / largacía coma unha nosa ollada / a buguina do Mar / Tremela na mareta levián / un remorso ou pesadelo / O navío / as mans trincadas / vai borrando cos pes o ronsel // Xa non virá o vento / por que a noite fechou tódalas portas / Esa luz desvelada / na fenestra da Lua // Ao bater a hora imprevista do relevo / coseu as adoas soltas / do toque das Trindades / O ceo foise abuado e friorento // Todo finou? / Oh miragre! / As mesmas estrelas / aínda están / aínda están alí. |
© Manoel Antonio
© itzulpenarena: Iñigo Aranbarri / Koldo Izagirre