1857 Urruña
Eskaldun baten auhenak.
Louis Ithurbide
Airea: Erregina andrea Españiakoa.
1
Ene lira leiala orai duk denbora,
Ilhunbetarik gaitzen argira athera;
Eskalduna dezagun guduka goraki,
Haren zorakeria auhenda saminki.
2
Nun dire bada orai Eskaldun gazteak?
Herrietako lili gai ziren loreak,
Nun dire bada aiten lekuko handiak?
zueri nago eske India tristeak.
3
Bi aldiz ehun mila aise iraganik,
Erraietan dituzket ekartean tristerik;
Erdietan ez date sasiagarria.
Heien bizia dago auhendagarria!
4
Aurthen zaiku pestea bihotzen sokhorri,
Kolpe kolpez furian gainera erori;
Laur ilhabathe osoz gutarik laurdenak,
Aurkitu ditu urbil herio krudelak.
5
Gure burua dugu guhaurk enganatu!
Haur prodigoa dugu utsean segitu,
Oi Eskaldun maiteak! gure etsenplua
Ez bedi izan zuez othoi segitua.
6
Ez haut aski prezatu Eskaldun herria,
Berant diat ohartu ene errokeria!
Hire orhoitzapena bekit ahanztean,
Ezen eskuina ihar memento berean.
7
Noiz dut noiz ikusiren nere sor herria,
Mundu huntan enetzat zorion guzia,
Noiz ditu! ikusiren nere burhasoak,
Ahaide, adixkide, nere amodioak.
8
Nun da nun maite nuen Larrungo mendia?
Ziharraren pareko Urdaxko ibaia?
Eta arbola borthitz muskil eder dunak?
Hetaz orhoitzean tut ixurtzen nigarrak.
9
Utz zatzik Eskalduna utz zatzik Indiak,
Desertur joaiteko asmu tzar guziak,
Oha erakustera Eskaldun odola.
Guduetan hiltzera hire aitak bezala.
10
Kanta zatzik goraki ethorkizunean,
Kanta keien eginak umore onean;
Iraganari hartuz hekien izenak,
Errepika ezatzik xasur eskaldunak.